เพราะเรื่องราวไม่คาดฝันเกิดขึ้น พร้อมๆกับความเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในชีวิตที่จ่อคิวกันเข้ามา

ฉันในช่วงนี้จึงสับสน และมีความรู้สึกแปลกๆหลากหลายวนเวียนมาหาไม่ขาดสาย

ทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัว ทุกครั้งที่รับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองมี

ถึงตัวเองในอีกด้านที่ไม่เคยเห็น

ความรู้สึก ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน …

 

ละทิ้งความรู้สึกผิดทุกอย่างไว้ข้างหลัง

โถมตัวโผเข้าหาความต้องการทั้งหมดที่มี

ค้นพบความรู้สึกลึกลับซับซ้อนที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามี

เหมือนดอกไม้ที่ตูมมาตลอด 29 ปี

และวันนี้ เป็นวันที่พร้อมจะผลิบาน

กล้าที่จะเผยให้เห็น .. แม้แต่กลีบใบชั้นในสุด

 

ความสงสัยในตัวเอง ในความถูกต้อง และทำนองคลองธรรม

ความขัดแย้งในวัฒนธรรมหล่อหลอม และความต้องการจากส่วนลึกของชีวิต

การท้าท้ายกรอบความคิด ความเชื่อ และบรรทัดฐานเดิมๆ

ผลัก ดึง ฉุดตัวเอง ไปยังจุดยืนจุดใหม่ ที่ชัดเจนกว่าเดิม ตอบความต้องการของตัวเองเป็นหลัก โดยละทิ้งความพยายามที่จะใส่ใจ

กลับเ…

กลับเมืองไทยรอบนี้
หอบหิ้วความรู้สึกดีๆกลับมาเต็มกระเป๋า!

I’m living my best life!

หลายส…

หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
อย่างแรกคือ พ่อเส้นเลือดในสมองตีบ และถูกส่งเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน หลังจากอายุครบ 60 ปีได้เพียงแค่ 2 วัน
ตอนนี้พ่อสบายขึ้นแล้ว แต่การป่วยหนักที่สุดครั้งนี้ ก็ทำให้พ่อยอม early retired
และจะขึ้นไปอยู่เชียงใหม่เต็มเวลา
ทำให้แม่ซึ่งเบื่องานอยู่แล้ว early retired ตามพ่อไปด้วยความยินดี

ตลอด 59 ปีที่ผ่านมา พ่อทำงานหนักเลี้ยงดูพวกเราทั้งครอบครัว ไม่ได้อ่านหนังสือที่ชอบบ่อยๆ ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ ไม่ได้ร้องคาราโอเกะแบบที่ชอบมากนัก .. นับเป็นการเสียสละที่ยาวนานที่สุดที่เรารู้จัก

ปีที่ 60 นี้เองที่พ่อจะได้ทำ “อะไรก็ได้” “ยังไงก็ได้” และได้ใช้ชีวิตในแบบที่ชอบสักที
พ่อบอกว่า พอบ้านที่เชียงใหม่เสร็จ อย่างแรกที่จะทำคือฟาร์มผักไฮโดรโพนิกส์ ขุดบ่อเลี้ยงปลา และทำฟาร์มกล้วยไม้
ส่วนแม่บอกว่าจะนอนอ่านหนังสือให้สบายใจเฉิบ และเอาผักที่พ่อปลูกมาปรุงอาหารกินทุกวัน
และเมื่อพร้อม แม่อยากปลูกบ้านเพิ่ม ทำรีสอร์ทเล็กๆ สักสิบหลัง
แม่บอกว่า “อยากดูแลคนที่เค้ามาเที่ยว มันสนุกดี”
และพอทุกอย่างลงตัว ทั้งคู่ก็จะออกเดินทาง road trip ข้ามประเทศจากไทย ไปประเทศเพื่อนบ้าน
ซึ่งคงเป็นการขับรถที่ยาวไกลที่สุดในชีวิตของพ่อ แต่การขับรถก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่พ่อรัก

…
สิ่งอื่นๆที่เกิดขึ้นช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาคือ การที่ฉันจะเริ่มทำงาน full-time
ได้งาน private chef
งานสอนเด็กอนุบาล
งานดูแลเด็กออทิสติก

ซึ่งฉันพยายามจะจัดสรรเวลาให้ทำได้ทั้งสามอย่าง
ถ้าทำได้ .. มันก็คงเป็นการทำงาน over-time มากกว่า full-time สินะ

เดือนหน้าต้องจัดตารางใหม่หมด
จากที่เคยไปฟิตเนส เต้นซุมบ้า ว่ายน้ำ และเข้าคลาสปั่นจักรยานตอนเที่ยงและเย็นก็คงต้องเปลี่ยนมาเป็นเช้า หรือดึก
… ถ้าเช้า ก็ต้องเป็น 6:00 โมงเช้า นั่นหมายความว่าต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งอย่างเลท
จะไหวมั้ย !?

ตั้งแต่ตอบรับงานทั้งสามไป … และเข้าไปคุยเข้าไปดูศึกษางานและทดลองทำงาน
ยังไม่มีวันไหนเลยที่ไม่ตื่นเต้นและรอวันที่จะได้ทำมัน
ยังไม่มีวันไหนเลยที่กลัวเหนื่อย และรู้สึกอยากทุ่มเทน้อยกว่า 110%

ฉันรักความรู้สึก worn out และหลับไปโดยไม่ทันได้มีเวลาให้ฟุ้งซ่านก่อนนอน
หลับสนิทเพราะมั่นใจว่าได้ทำงานดีเต็มที่
และตื่นเช้ามาเริ่มต้นวันได้ทันทีที่แรกตื่น

ทุกเช้าตรู่ ฉันลืมตาตื่น โดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก
ความรู้สึกผสมผสานระหว่างความหนักอึ้งและความกลวงเปล่า มันหายไป
เหลือเพียงแต่ความตั้งใจ …

ตั้งใจที่จะทำให้โลกใบนี้น่าอยู่ขึ้น
ทำให้ชีวิตของเด็กน้อยๆแค่คนหรือสองคนที่ด้อยโอกาส ได้ยิ้มเล่นสนุกบ้าง
ตั้งใจที่จะเก็บเงินไว้ไปเที่ยว
และที่สำคัญที่สุด .. คือตั้งใจที่จะสร้างรีสอร์ทเล็กๆในหัวของแม่ ให้เป็นจริงเสียที
จะลุยละนะ

….

อาทิตย์หน้าเป็นอาทิตย์สุดท้ายที่จะได้วาเคชั่นไป CT, NYC and PL
ก่อนจะเริ่มงานจริงจัง
จะช้อปจะเที่ยวจะกินให้เต็มที่ไปเล้ยยย (เอ่อ กินไม่ต้องเต็มที่มากก็ได้)

ข่มทั…

ข่มทับความฟุ้งซ่านด้วยการเป็นคน “ยุ่ง” อยู่ตลอดเวลา

ช่วงนี้ทั้ง …
งานสอนอาหารไทย
งานอาสาสมัคร
งานแปล
แบ่งเวลาไปยิมทุกวัน
ทำอาหารที่บ้านทุกวัน
ฝึก Listening Comprehension ทุกวัน
เหลือเวลาไว้หายใจและอ่านหนังสือ ดูหนังวันละ 2 ชั่วโมง
ยุ่งสม่ำเสมอ … และสนุกดี

กำลังจะรับงานเพิ่มอีกงาน
private chef ให้กับครอบครัวๆหนึ่ง
บ้านอยู่แถวๆบ้านเจินเมื่อก่อนเลย
จะเข้าไปคุยกับเค้าวันเสาร์

…

ความฟุ้งซ่าน
ความรู้สึกหนักอึ้งเมื่อตอนลืมตาตื่น
ความรู้สึกค้างคา
มันหายไป เมื่อเรายุ่งอยู่ตลอดเวลา

…
หรือมันอาจไม่ได้หายไป เพียงแต่แค่ความยุ่งมาบดบัง

จะยังไงก็แล้วแต่ … แค่มันหายไปก็พอแล้ว
🙂

แอบไป…

แอบไปเขียนบลอคอีกที่ จนเกือบลืมว่า ฉันยังมีบลอคนี้อยู่
…

กลับมาเขียนอันนี้บ้างดีกว่า

sigh sigh sigh

When will I ever get that it’s just a dream.
And in real life, on the contrary, I am, NO ONE.

Can’t you just stay in my dream. why bother sticking in my head even when I’m awake.

เดิม

ทั้งๆที่นอนตั้งเกือบตีสอง
แต่ดันเผยอตาตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า
อากาศขมุกขมัวหนักอึ้งนอกหน้าต่างกดทับเปลือกตาให้ปิดลงอีกครั้ง

บางทีก็คิดถึงแสงแดดแผาเผาที่กรุงเทพ
อากาศทึมๆแบบนี้ พาลขี้เกียจเป็นที่สุด

ทำอาหารซ้ำๆมาหลายวัน เป็นคนแบบนี้จริงๆ เห่ออะไรซ้ำๆเป็นช่วงๆ สมัยเรียนก็กินข้าวร้านเดิมๆ สั่งอาหารเดิมๆ
แถมยังชอบฟังเพลงเดิมซ้ำไปซ้ำมา เล่นเกมๆเดิม ไปในที่เดิมๆ ใส่เสื้อผ้าตัวเดิม ดูหนังเรื่องเดิมๆ อ่านหนังสือเล่มเดิมๆ
ทำไมเป็นคน “เดิม” แท้ๆ

 

 

2011/09/23

ตอนเช้าไม่อยากจะเปิดตาตื่น
ตอนกลางคืนไม่อยากจะข่มตาหลับ
เป็นวงเวียนชีวิตอยู่เช่นนี้ … ซ้ำซากน่าเบื่อหน่าย

ทุกเช้าลืมตาตั้งแต่เจ็ดโมง ถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วพยายามนอนต่อทั้งๆที่ไม่เคยหลับได้อีก
กลิ้งไปกลิ้งมาบ้่างอยู่อย่างนั้นจนแดดไม่ใช่แค่แยงตา แต่สาดตา ราวๆแปดโมงถึงจะลุกขึ้นมาสโลสเลทำอาหารเช้า

ส่วนตอนกลางคืน มันรู้สึกเหมือนยังมีอะไรค้างคา มีอะไรที่ต้องทำ ยังทำไม่เสร็จ แต่ก็นึกไม่ออกว่าอะไร
เพราะงั้นจึงยังไม่อยากนอน อยากสะสางมันให้จบๆไปก่อน อยากทำให้เสร็จ
แต่ทำอะไร … ?
จากที่ตั้งใจว่าจะเข้านอนห้าทุ่ม ก็กลายเป็นตีหนึ่งไปซะ

ช่วงนี้รู้สึก be too hard on myself บางทีก็ perfectionist ตึงเกินไป ซึ่งทั้งที่พูดอยู่บ่อยๆว่าไม่มีใครเพอร์เฟค
ตัวเราเองก็ด้วย
เพราะงั้นหัวเราะให้กับความโง่เง่าเต่าตุ่นของตัวเองกันเถิด!

เคยไหม .. รู้สึกอะไรขึ้นมา แต่มันทำออกมาไม่ได้
มันไม่เหมาะ
มันน้ำเน่า
มันอาจจะเยอะไป
ทั้งที่ที่จริงแล้ว แค่ทำไปตามความรู้สึก ก็น่าจะสบายใจกว่า

อย่างเวลาคิดถึงเพื่อนที่ไม่ได้สนิทกันมาก
แต่อยู่ๆก็คิดถึง …
พอจะส่งข้อความไปหา ก็คิดเขียนข้อความที่ดีที่สุด เหมาะที่สุด แล้วก็ลงเอยด้วยการกดแคนเซิล .. ไม่ส่งดีกว่า
ครั้งหน้าเอาใหม่ไหม? … คิดให้น้อยลง กรองให้น้อยลง เหมือนเด็กๆ
ไม่ต้องดูฉลาด ไม่ต้องดูถูกไตร่ตรองมาดี
อาจจะแค่เป็นคำง่ายๆสั้นๆ … อย่าง “ทำไรอยู่จ๊ะ” … ก็คงไม่ดูแปลกไป

ต่อไปนี้จะเป็นเด็กมากขึ้น จะ analyze ให้น้อยลง
แต่ใช้ใจทำให้มากขึ้น

 

Just one of those days that nothing seems to go right.

Reminding myself to try and make Hummus with Tahini one of these days.